3. Tibbs one-shot

Nigdy wcześniej nie widział, by DiNozzo był tak wystraszony. Ciężko było to dostrzec, ale nie dla niego. Znał swojego agenta już kilka lat, nauczył się czytać z jego oczu i ruchów ciała jak z otwartej księgi. DiNozzo był przerażony i nikt nie mógł go za to winić. Nie często ktoś zostaje oskarżony o morderstwo, którego nie popełnił. Tony nie znosił tego dobrze. Siedząc w niezbyt przyjemnej celi zaczęło mu odbijać. Miedzy innymi rozmawiał sam ze sobą.

Gibbs przyglądał się temu, nie specjalnie słuchając o czym mówi jego agent, ale jak mówi. Jego głos był drżący i pełen napięcia, a kiedy Tony skończył wreszcie mówić, cały drżał.

Jethro skinął na niego palcem, by się zbliżył, a gdy był już blisko, były marines uderzył go porządnie w tył głowy.

-Dzięki, szefie. – powiedział wyraźnie zrelaksowany DiNozzo. Tego mu było trzeba.

Gibbs trącił jeszcze palcem brodę młodszego agenta w pocieszającym geście i odszedł, zostawiając Tony’ego z jego myślami.

-Naprawdę się bałem, że mnie zamkną. – przyznał się Tony, gdy siedział z Gibbsem w jego piwnicy.

-Myślałem, że DiNozzo nie boją się niczego.

-Ten kto to powiedział, był idiotą.

Gibbs uśmiechnął się nieznacznie i podał swojemu agentowi kubek z burbonem.

-Dzięki. – mruknął Tony i upił łyk alkoholu. – Wiesz, kiedy byłem w celi, zastanawiałem się, jak to by było w więzieniu. Chyba bym tam nie wytrzymał.

-To nie ma już znaczenia, bo tam nie trafiłeś.

-Ale mogłem! I nikt nie mógłby na to nic poradzić. Gdybyście nie znaleźli wszystkich śladów...

-Hej. – Gibbs klepnął go lekko w głowę. – Nie waż się tak myśleć. Nie pozwoliłbym jednemu z moich ludzi trafić do więzienia.

-Daj spokój, szefie. Potrafisz dużo rzeczy, ale nie wyciągnąłbyś mnie z więzienia bez mocnych dowodów.

-Nawet bym nie musiał, bo nie poszedłbyś do więzienia. Zrozumiałeś?

-Tak szefie.

Gibbs objął swojego podwładnego ramieniem i przyciągnął go do pocieszającego uścisku.

-Nigdy cię nie zostawię, Tony. – przyrzekł, całując młodszego mężczyznę w czubek głowy, gdzie jeszcze przed chwilą go uderzył.

-Mam nadzieję, bo bym tego nie zniósł.

Gibbs nie dotrzymał obietnicy. Przynajmniej nie w pełni tego świadom. Wyjechał do Meksyku, ale Tony go nie winił. Gibbs nawet nie pamiętał, co ich łączyło, a Meksyk mógł pomóc mu to przypomnieć. Pomimo bólu, wynikającego z rozłąki, warto było czekać na powrót Jethro, który pamiętał i który żałował. Tak długo, jak znowu nie postanowiłby wyjechać, Tony byłby szczęśliwy i nic nie mogło tego zmienić.